ՈՒսանողական տարիներին, երբ կարդում էի Երվանդ Օտյանի «Փանջունին...», գիտեի, որ երգիծավեպ է, սատիրավեպ, իսկ ծիծաղս չէր գալիս: Չէր գալիս, ու` վերջ: Զարմանք կար, նույնիսկ զայրույթ, բայց ծիծաղս չէր գալիս: Ծապլվարը, իհարկե, հնարովի էր, հանգամանքները, որոնցում հերոսները հայտնվում ու դուրս էին գալիս, ավելի շատ տխրություն ու ցավ էին բերում: Ինձ բոլորովին չէր թվում, որ Երվանդ Օտյանը Հակոբ Պարոնյանի հետնորդն է: Բնականաբար մտքովս չէր անցնի, որ հետո Ծապլվարի համարյա բոլոր հերոսներին ուրիշ անուններով անձամբ կճանաչեմ, որ Ծապլվար պայմանական տեղանունը փողոց առ փողոց Երևան կդառնա, ու ընդհանրապես ժամանակը այդքան կկրկնի ինքն իրեն: ՈՒ նորից ծիծաղս չի գա: Բոլորովին չի գա: Զայրույթ` այո, տխրություն` այո, ավելի շատ` ձանձրույթ: Ավելի ստույգ` ցավ:

Նախորդ օրը շատերին զարմացրեց Հայաստանում հավատարմագրված արևմտյան դիվանագիտական կորպուսի «ֆիդայական» պահվածքը, երբ արևմտյան «գուդ գայերով» հավաքվել, գնացել էին «Սիվիլիթասենց տուն»` պաշտպանելու իրենց նույնքան «գուդ գայ» (այս արտահայտությունը է՛լ ավելի «գուդ գայ»` «լավ տղա» Մեթյու Բրայզայինն է` հնչած Օսկանյանի հաշվով):

Որ նամակի ժանրը նանո-ժամանակներում, և այն էլ երկու «ականավոր» մարդկանց միջև կրկին կվերականգնվեր, դժվար էր հավատալ:

Այս վերնագիրը ես չեմ հնարել. հեղինակը իսրայելցի քաղաքագետ է, որը բավականին հաճախ է հանդես գալիս ռուսաստանյան ԶԼՄ-ներում: Եթե հրեա փորձագետն է իրեն թույլ տալիս հակահրեական-հակաթուրքական հայտարարություն անել, ուրեմն երևույթը, իրոք, ագրեսիվ լիցք ունի:

Եթե ուշադրությամբ հետևելու լինենք աշխարհում տեղի ունեցող տնտեսական և, որպես հետևանք, քաղաքական իրադարձություններին, այդ թվում` առճակատումներին, ապա դժվար չի լինի նկատել, որ, մի կողմից, տնտեսական գլոբալացումն ու առևտուրն ապահովում են տեխնոլոգիաների ու արդիականացումների արագ և ամենուր տարածումը, իսկ մյուս կողմից` այդ նոր «ընդհանուր տան» մեջ ընդհանուր վտանգները զսպելն ավելի է դժվարացել, իսկ ավելի հաճախ` պարզապես անհնար է դարձել։

Ինչպես մամուլում, այնպես էլ սոցիալական ցանցերում, առնվազն վերջին մեկ ամսվա ընթացքում քննարկվում է նույն հարցը` Րաֆֆի Հովհաննիսյանն իրակա՞ն, թե՞ կեղծ ընդդիմություն է: Այս հարցը քննարկվել է պարբերաբար` անկախ Հայաստանի գոյության ողջ ընթացքում:

Կարելի է աբսուրդ համարել փորձագետների այն մոտեցումը, թե մեր շուրջ տեղի ունեցող ամեն բան, այդ թվում` Բորիս Բերեզովսկու մահը, կապված են միմյանց հետ: Ոչ այն պատճառով, որ ժամանակին Արկադի Վարդանյանը նույն Բերեզովսկու «պասով» փորձեց այստեղ պայքարել պուտինյան իշխանության դեմ և ստանալ այնպիսի ռեզոնանս, ինչպիսիք ստացավ Ուկրաինայում` «նարինջների», Վրաստանում` «վարդերի» հեղափոխությունների ժամանակ:

Մարտը ավարտվում է: Եթե դեռ հիշում եք, այս պատմությունն անցյալ տարի է սկսվել, և չգիտեմ ում ոնց` ինձ բավականաչափ հոգնեցրել է: Այն պարզ պատճառով, որ ես որոշակիություն, արագ արդյունք և հասկանալի քայլեր եմ նախընտրում: Ես վաղուց չեմ հավատում հայտարարություններին, նամակներին ու հավակնություններին, որոնք ռեալ քայլերով չեն ամրագրվում:

Նախորդ ուրբաթ` Րաֆֆի Հովհաննիսյանի` իշխանություններին արված առաջարկություններով ներքաղաքական ստատուս քվոն փոխվեց: Որքան էլ մյուսներին և հատկապես խաղի իրական մոդերատորներին դա դուր չգա: Այո, Րաֆֆին այդպիսով նախ «լեգիտիմացրեց» Սերժ Սարգսյանին, ապա լեգիտիմացրեց ընդդիմադիր իր պայքարը և որոշումներ կայացնողի մենաշնորհը:

Ասենք միանգամից` շատ «շինիչ» ցուցակներ են ներկայացրել կուսակցությունները Երևանի ավագանու ընտրություններին ընդառաջ: «Ամենաշինիչը», անշուշտ, «Ժառանգության» ցուցակն է; Բայց` հերթով: Թե որքան «շինիչ» է ՀՀԿ-ի ավագանու ցուցակը, նույնիսկ չարժե ասել: Չինովնիկական կաստան այնտեղ «ծածկված» է մտավորականների ու արվեստի գործիչների «թանձր սոուսով»: Ոչ մի հետաքրքիր բան: Բացի «ինժեներ բալեքից», մանավանդ «թաղային հեղինակությունների» «բալեքի» պահով, որպես սելեկցիան ապահովելու հզոր կռվան: